Diverse dagen

Ondanks de mooie dagen in de Colorado Springs is het wegrijden op een stadscampground geen straf.  Dan gaan we op pad en weten dat we een bijzondere dag tegemoet rijden. Een dag van vergezichten, een dag van "dit kan niet zo zijn, dat wat we zien, kan niet". 
Een kudde bizons, grazend in een wei die geen wei is. Het houdt namelijk nergens op zover als je kunt kijken. We zien bevers in poeltjes zwemmen, kolibries rondfladderen. De besneeuwde bergtoppen en het prachtige zonlicht maakt het allemaal tot een onwerkelijk schilderij,bijzonder. De beesten hebben de ruimte. 
Partij van de dieren: ik heb geen plofbizon gezien. Ook grote gebieden waar vroeger de indianen het land met elkaar deelden. Zij bezaten namelijk niks(indianen hebben geen bezit de wereld is van iedereen en iedereen is van de hele wereld, met dank aan Té Lau) en de Amerikanen dachten dat ze land hadden afgenomen. Land dat van niemand is, kun je niet afnemen...je blijft er overigens wel van af, gaat het je niet toe-eigenen. Tja is toch gebeurd!
Door het land, en dat is ook speciaal, banen zich de stroompjes water die soms aangezweld zijn tot rivieren. 
We lunchen op een prachtige  plek en zoeken na deze enerverende rit bij Turquoise Lake, een campground. Vlak aan het water. Even de muggen dresseren en lekker slapen. Het wordt weer koud vannacht.
Vandaag staan we op wanneer we willen, het lijkt net vakantie. Niks definitief gepland. Ook wel eens lekker. Na het ontbijt besluiten wij te gaan treinen en Willy en Henk te gaan fietsen. Maar voordat alles , eerst even koffie, ach eigenlijk nog een bakkie in de heerlijke zon en vlak bij het meer. We beschouwen nog even een eekhoorn die druk bezig blijkt te zijn met zijn nest. Het mag en kan allemaal. Rond kwart voor twaalf rijden we naar het station en kopen een kaartje voor tweeëneenhalf uur treinen door de bergen. Adembenemend vaak maar soms ook wel een beetje eng. Je leest op het kaartje, dat je dan al betaald hebt, dat alles op eigen risico is. Waarom dat er op staat wordt, gaande weg de rit, duidelijk. Afgronden en een smalle rand met spoor leiden behoorlijk af van de vergezichten die er ook zijn. Maar ach het is altijd goed gegaan dus...  nu ook. We genieten van de rit en zeker als de trein zijn,door het hele dal te horen,hoorn blaast en de echo's talrijk zijn , dan kan het niet meer stuk vandaag.
We lopen nog even het dorp in en belanden in de oudste saloon van het westen. Daar drinken Ien en ik een biertje en kijken onze ogen uit. We zien de cowboys staan... We praten nog even met een kleine motorclub(geen bende) en besluiten een mooie dag op de campground samen met een heerlijke barbecue. Wat n leven!
Vandaag besluiten we een wat grotere afstand af te leggen. Dan denk je dat wordt mogelijk een wat saaie dag. Een interstate is nou niet iets waar menigeen(wie dat dan ook is) zich op verheugd. We rijden ruim 300 km en we vallen van de ene verbazing in de andere. Prachtig roodstenen muren trekken zich op langs de autoweg. En elke bocht verrast ons weer. Geen enkele is hetzelfde en dat 300 km lang. Als ik het zelf niet gereden en gezien had, geloofde ik het niet....dus allemaal: geloof het nou maar want het is zo. De Canyons van twee jaar geleden hadden ons verbaasd en verrast tegelijk. Deze weg zou ik morgen zo weer over willen rijden.
Onderweg stoppen we voor koffie en boterham, er is geen enkele andere reden te bedenken om te stoppen, zo mooi is het rijden. Och ja boodschappen, een beetje straf want na zo'n rit in een mooi gespiegelde  supermarkt rondlopen, is zelfs met mijn achtergrond en interesse een beetje saai. Gelukkig is het een noodzakelijk "kwaad" ( dat ik dat nog ooit zou schrijven...)en kunnen we het nog net compenseren en op een koffie trakteren, beetje op Erik's verjaardag. Erik de rekening krijg je nog.....
Uiteindelijk komen we aan op Colorado National Monument. Ik ga niet vertellen want we hier zien. Teveel voor jullie, dus dat wordt morgen. Nou heel even, ik zag een nest van the American Eagle...de rest dus morgen.
Lastig dilemma vanmorgen. Vannacht heeft het geregend en geregend en geregend. Dat is hard geregend. Niks mis mee wat we liggen toch op n oor. Vanmorgen is er echter wederom regen voorspeld met zware onweersbuien en we hadden n mooie wandeling gepland. We gaan even toetsen bij het visitor center of zij de mening van onze rader delen. En die delen zij. Dus het programma gooien we om, zo heerlijk ook als je alles zelf gepland hebt. We worden het snel eens en beginnen de dag met een rondrit die ons langs diverse canyons leidt. We worden weer overspoeld met de ruigheid,de diepte en hoe groen deze canyons zijn. Rood gekleurd en op alle uitzichtsplekken zie je de canyon op een andere  manier. Vanuit het visitor centrum zien we in een van de natuurlijke gaten in de wand een haviken familie, gisteren dacht ik nog the American Eagle...Dat wil zeggen drie jonkies, die geduldig wachten op het volgende konijn( soms uit de hoge hoed, want zij herkennen de beesten natuurlijk nog niet allemaal en de ouders vangen wat ze vangen kunnen en gooien het in het nest). We wachten tot de ouders weer eens terugkomen maar constateren dat de ouderlijke verantwoordelijkheid  van die ouders wel heel lang op zich laten wachten. Het kan ook zijn dat wij wat ongeduldig waren....ik houd het op t laatste.
Op het moment van koffie alsook op het moment van lunch komt het weer met bakken uit de hemel. Misschien hadden we de lunch wel goed gepland. Het wordt een mooie dag die door geen enkele bui is beïnvloed. Op het laatst gaan we toch nog een kleine wandeling aan, het is immers droog, omdat we ook de bighorn wilden zien. We hebben er een foto van....die later blijkt gemaakt te zijn door Willy......van n foto. Hilarisch want wij vroegen ons al af waarom zij ons niet even gewaarschuwd hadden....soms zijn we net mensen en nu was het even soms...
Het was weer een prachtige dag! Internet waar blijf je?
Vandaag rijden we veel miles, we hebben de ervaring dat rijden op een mooie weg en een dito omgeving, geen straf is, voorzover er überhaupt sprake is van straf tijdens deze vakantie. Ook nu rijden we door groen, rood, vergezichten die veel verder zijn dan ze suggereren. Het is wederom een geweldige tocht. Tijdens onze koffiestop staan we gelijk met een "American" die behoorlijk pech heeft. Zijn slang van zijn radiator is gesprongen en het water er helemaal uitgelopen. Ik vraag of ik hem kan helpen en ook Henk heeft zijn technische kennis al beschikbaar gesteld. Hij heeft een telefoon waarmee hij tracht zijn baas te bellen maar.....geen bereik. Mijn phone wel, good stuff! "American", zegt hij nog even. Hij gebruikt mijn phone en krijgt drie keer n voicemail en een keer n fax( n fax?...ja die hebben ze hier schijnbaar nog!). Hij wordt op mijn nummer teruggebeld en uiteindelijk zal iemand hem komen ophalen dan wel slepen. Met een "Thanks Guys for your help, i appriciate it!", nemen we afscheid en vervolgen onze mooie tocht. In Dinosaur vinden we een lunchplek, bij heerlijk weer, de boterhammen en thee. Uiteindelijk komen we aan bij Dutch John. Vlakbij een mooi blauw stuwmeer uiteindelijk gevormd door de Green River die we vandaag een aantal keren gekruist hebben. 
Hier zou onze camping moeten liggen. We rijden een verkeerde ingang binnen en maken onze stuurmanskunst meer dan waar. Zeker als blijkt dat we dezelfde weg weer terug moeten. Het blijkt een afslag verder. Henk verontschuldigt zich nog ten onrechte want ik reed als een schaap achter hem aan( had ook geen andere keuze) en daarna weer als hetzelfde schaap terug.  Uiteindelijk staan we nu op een prachtige plek aan het meer, boffers zijn we(zie foto).Elke een pilsje en we drinken het ongemak even weg.
Wat we morgen precies zullen doen, komt nog aan bod want het is hier met een enorme dam en een mooi plaatsje het overwegen waard, om morgen even anders te plannen , hoe?.....dat lezen jullie morgen.